اشتراک‌گذاری:

همه چیز از یک صبح سرد زمستانی شروع شد؛ صبحی که دایی جان مهدی خسته و کلافه از آلودگی تهران با ما تماس گرفت و گفت که می‌خواهد سرپناهی بسازد توی دل طبیعت. او از ما خواست جایی را برایش طراحی کنیم که استراحتگاهی باشد برای یک آخر هفته‌‌ی شلوغ‌. دایی جان گفت که می‌خواهد از آپارتمانش در یک مجتمع مسکونی، برود به دماوند، برسد به طبیعت و مَسکنی داشته باشد برای گرفتن جانی تازه.
این، تمام چیزی بود که او می‌خواست؛ یعنی یک ویلای واقعی با آب و درخت و هوای خوش و منظر مناسب.
دماوند پر از ویلاست؛ ویلاهای پر زرق و برقی که دارند توی دل طبیعت گردن‌کشی می‌کنند؛ همراه با نماهای سنگین‌، سرستون‌های عظیم‌ و خراش‌های بزرگ‌ بر پیکر باغ‌ها که میزان ثروت صاحبان‌شان را به رخ ما و طبیعت می‌کشند. دایی جان مهدی اما، چنین قصدی نداشت، او می‌خواست با حداقل هزینه، به فضای آرامش‌بخشی برسد که گاهی هم بشود در آن میهمانی ساده‌ای برپا کرد.
حالا دایی جان ویلا دارد؛ یک نقطه‌ی کوچک هشتاد متری توی یک باغ هزارمتریِ پر از درخت‌های جورواجور. یک ویلا که سه تا مکعب است؛ استخر و پذیرایی و خواب که به وسیله‌ی ریسمان راه‌پله‌ها به‌ هم وصل شده‌اند و پوششی از شکل طبیعی سنگ که نما را با طبیعت باغ همخوان می کند.